Vakitler

Yahut bir kaybolma aralığı

Dik durmaya iman etmeli insan

Solgun yüzleriyle

Kanlı sulara karışıp

Yorgun aşıklar

Yarım kadehlerle düştüler

Yalan bir çocuğun elleriyle

Su şekil değiştirmeden

Geriye kalan tüm vakit

Nefes almaya ayrılır

Tıpkı karın erimesi gibi

Çarpık bir ilişki sonucu

Bir çok dağ çiçekleri saçılacaktır

Boş bir kağıt ifadesi ile

Bana hürriyeti anımsatmaya devam eder gibi

Seni kalemlerde gördüğüme yemin edebilirim

Bu hiçbir yalanı kamçılamaz eminim

Sen bir şiirle gün yüzü gören

Masum bir bebek yüzü oldukça

Şiir sana nihayet vermeyecektir

İşte yitirdikçe vakitleri

Güneş yüzü görmeyen bir bahar günü gibi

Hüzün koca bir kafes sunar

Avucunda anahtarları olan

Her kapı aralığından

Işıklar dağılıp derde düştükçe

Son bir defa görebilme isteği belki

Bilirim sevmezsin

İllüstrasyon:

Berk Öztürk